Ανησυχία για το ελαιόλαδο

Η φετινή συγκομιδή έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος της, με το 85-90% της παραγωγής να έχει ήδη ολοκληρωθεί, σύμφωνα με τον πρόεδρο των Ελαιοτριβέων Μεσσηνίας, Γιάννη Ηλιάδη. Ο ίδιος επισημαίνει πως, παρά τις δυσκολίες που υπήρξαν, η ποιότητα του ελαιολάδου είναι εξαιρετική, ενώ παρατηρήθηκε και βελτίωση στην απόδοση του ελαιόκαρπου σε σύγκριση με την αρχή της χρονιάς.

Ωστόσο, παρά την υψηλή ποιότητα του προϊόντος, η αγορά παραμένει στάσιμη. Οι αγοραπωλησίες που πραγματοποιούνται είναι περιορισμένες και αφορούν κυρίως παραγωγούς που έχουν άμεση ανάγκη από ρευστότητα. Οι τιμές που καταγράφονται αυτή την περίοδο κυμαίνονται γύρω στα 4,5 ευρώ το κιλό, ποσό που δεν θεωρείται ικανοποιητικό, δεδομένου ότι το κόστος παραγωγής προσεγγίζει τα 4 ευρώ. Οι αυξημένες τιμές των καυσίμων, των αγροτικών εφοδίων, αλλά και η έλλειψη εργατικών χεριών έχουν επιβαρύνει σημαντικά το κόστος, καθιστώντας τη βιωσιμότητα των ελαιοπαραγωγών όλο και πιο δύσκολη.

Στα όρια της επιβίωσης οι παραγωγοί

Ο κ. Ηλιάδης υπογραμμίζει πως οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα δύσκολες στις ορεινές περιοχές, όπου το κόστος παραγωγής είναι ακόμα υψηλότερο, με αποτέλεσμα αρκετοί παραγωγοί να εγκαταλείπουν την καλλιέργεια. Την ίδια εικόνα μεταφέρει και ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Καλαμάτας, Μιχάλης Αντωνόπουλος, ο οποίος τονίζει πως η αγορά είναι σχεδόν αδρανής, με ελάχιστες εμπορικές συναλλαγές. Οι τιμές που διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή μετά βίας καλύπτουν το κόστος παραγωγής, γεγονός που έχει προκαλέσει απογοήτευση στους καλλιεργητές. Ένας επιπλέον παράγοντας που τους ανησυχεί είναι η κλιματική κρίση και η πιθανότητα να επαναληφθούν συνθήκες έντονης ξηρασίας, όπως συνέβη την περασμένη χρονιά. Τότε, η παραγωγή σώθηκε την τελευταία στιγμή χάρη στις βροχοπτώσεις του Οκτωβρίου.

Η ελληνική παραγωγή σε ασταθές έδαφος

Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η εκτίμηση του προέδρου της Ομάδας Παραγωγών Νηλέας, Γιώργου Κόκκινου, ο οποίος περιγράφει την ελληνική παραγωγή ως «στηριγμένη σε γυάλινα πόδια». Όπως επισημαίνει, η έλλειψη μιας συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής καθιστά αδύνατη την αποτελεσματική προώθηση του ελληνικού ελαιολάδου στη διεθνή αγορά. Οι μεγάλες ελαιοπαραγωγικές χώρες, αλλά και νέοι παίκτες στον χώρο της ελαιοκαλλιέργειας, έχουν προχωρήσει σε εκτεταμένη μηχανοποίηση της παραγωγής, μειώνοντας δραστικά το κόστος και επηρεάζοντας τις παγκόσμιες τιμές. Αντίθετα, η Ελλάδα εξακολουθεί να βασίζεται σε πιο παραδοσιακές και δαπανηρές μεθόδους, εστιάζοντας στην υψηλή ποιότητα. Παρόλο που αυτό αποτελεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, χωρίς τις κατάλληλες πολιτικές και υποδομές, οι Έλληνες παραγωγοί θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο έλεος μιας αγοράς που δεν μπορούν να επηρεάσουν.

Η επιστροφή της Ισπανίας και η πτώση των τιμών

Η τιμή του έξτρα παρθένου ελαιολάδου έχει υποχωρήσει φέτος στα 4,5 ευρώ το κιλό, ενώ την προηγούμενη χρονιά είχε φτάσει ακόμα και τα 8,5 ευρώ. Το υψηλό κόστος παραγωγής, που σε πολλές περιοχές ξεπερνά τα 4 ευρώ ανά λίτρο, κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Οι ελαιοπαραγωγοί είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη διατήρηση των υψηλών τιμών, όμως η επιστροφή της Ισπανίας σε φυσιολογικά επίπεδα παραγωγής ανέτρεψε τις προσδοκίες τους. Η Ισπανία, ως η μεγαλύτερη ελαιοπαραγωγός χώρα, έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει τις διεθνείς τιμές και να καθορίζει τις εξελίξεις στην παγκόσμια αγορά. Η πρόσκαιρη μείωση της ισπανικής παραγωγής τα προηγούμενα χρόνια, λόγω ανομβρίας, είχε οδηγήσει σε αύξηση των τιμών, όμως η φετινή ανάκαμψη επανέφερε τις τιμές σε χαμηλότερα επίπεδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Μειώθηκε η ανεργία στη χώρα μας τον Απρίλιο

Το μέλλον της ελληνικής ελαιοπαραγωγής

Οι παραγωγοί βρίσκονται πλέον μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις. Η ανάγκη για μια στρατηγική που θα στηρίζει την ελληνική παραγωγή και θα της επιτρέπει να ανταγωνιστεί σε διεθνές επίπεδο είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες της αγοράς, η μείωση του κόστους παραγωγής μέσω τεχνολογικών λύσεων και η ενίσχυση της εξωστρέφειας είναι απαραίτητα βήματα για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του κλάδου. Αν δεν υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις, οι Έλληνες ελαιοπαραγωγοί θα συνεχίσουν να παλεύουν με αντίξοες συνθήκες, βλέποντας τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται και το μέλλον της παραγωγής τους να παραμένει αβέβαιο.